Zawsze marzyło mi się, żeby zobaczyć góry w kolorach pięknej złotej polskiej jesieni. Niełatwa to sprawa z racji mojego zawodu, ale nie niemożliwa. Marzenia rzadko realizują się same. Najczęściej trzeba im nieco dopomóc, np. zarywając nockę lub dwie. Zmęczenie można odespać później, a radość z wyjazdu pozostaje na długo...
"Cudze chwalicie, swego nie znacie" - jak wiele prawdy jest w tym słynnym porzekadle. Warto raz na jakiś czas zaniechać dalekich wojaży i skupić się na Polsce, która ma wiele do zaoferowania. Ciekawostki są rozsiane po całym kraju, dobrze więc dokładnie przeanalizować mapę i poszukać ich przy trasie tak, aby jak najmniej czasu tracić na podróż, a jednocześnie jak najwięcej zobaczyć.
Dwudniowy wypad w Tatry byłby mało rozsądnym szaleństwem. Po dojechaniu na miejsce okazałoby się, że czas wracać. Trzeba było więc znaleźć nieco bliżej położony cel ale nie mniej atrakcyjny. Padło na Ojcowski Park Narodowy, do którego chciałam pojechać już od dawna.
Pierwszym przystankiem na trasie była wieś Zagnańsk, która choć niewielka, skrywa potężny pomnik przyrody - Dąb Bartek, jeden z najstarszych w Polsce dębów. Wiek drzewa oceniany jest na ponad 600 lat, a jego obwód w najszerszym miejscu wynosi ponad 13 m. Drzewo samo w sobie jest takim ciężarem, że jego konary podparte są teleskopowymi wspornikami, aby uchronić je od zawalenia.
Dąb Bartek to zaledwie namiastka atrakcji, jakie oferuje województwo świętokrzyskie. Okolice Kielc są bardzo bogate turystycznie. Zaledwie 35 km od Zagnańska znajduje się miejscowość Chęciny, a stamtąd już bardzo blisko do jaskini Raj - jednej z najpiękniejszych jaskiń krasowych w Polsce.
Trasa turystyczna wynosi zaledwie 180 m, więc spacer nie jest długi, ale dostarcza tylu wrażeń, że zdecydowanie warto zahaczyć o to miejsce. Jaskinia zachwyca bogactwem form skalnych. Stalaktyty, stalagmity i stalagnaty przybierają przeróżne kształty i przy pomocy odrobiny dziecięcej wyobraźni można spotkać tu bajkowych bohaterów czy też postaci z najgorszych koszmarów. Nigdy wcześniej nie miałam okazji być w prawdziwej jaskini, tym większe były moje wrażenia i zachwyty.
Jedyne czym się rozczarowałam to zakaz robienia zdjęć. Bez aparatu czułam się odrobinę jak bez ręki. Bez zdjęć relacja z jaskini wydaje mi się jakaś taka pusta i niepełna. No cóż, wkleję chociaż link do oficjalnej strony Jaskini Raj, musicie zadowolić się znajdującą się tam galerią.
Przerwa na kanapkę i kolejne, tym razem nie więcej jak 10 km w trasie do następnej atrakcji - Zamku w Chęcinach.
Mieliśmy pecha, bo zamek był zamknięty z przyczyn remontowych. Wybraliśmy się mimo to do jego bram. Pogoda dopisała, więc spacerek dobrze nam zrobił, a zamek z bliska prezentował się zupełnie inaczej niż z parkingu.
Z daleka widać jedynie baszty i zarys murów, które wyłaniają się z bujnej roślinności.
Jak się okazuje, im bliżej tym wcale nie lepsze widoki...
Kiedy zaparkowaliśmy tuż przy szlaku prowadzącym do zamku, zza koron drzew wytykały już tylko końcówki baszt.
Najlepiej mogliśmy przyjrzeć się budowli, stojąc tuż przy niej.
Zamek w Chęcinach pełnił w średniowieczu istotną funkcję. XIV - XV w. to okres jego świetności aż do 1465 r., kiedy to na zamku wybuchł pierwszy pożar, a po nim kilka następnych. XVII w. był szczególnie trudnym dla zamku okresem - został on kilkukrotnie splądrowany i zdewastowany przez Szwedów. W XVIII w. mury zamku służyły już tylko za materiał budulcowy dla mieszkańców. W czasie I wojny światowej ruiny zostały wykorzystane przez Rosjan, a podczas II wojny światowej zamek cudem uniknął zawalenia z powodu eksploatacji kamienia z Góry Zamkowej służącego jako budulec dróg w Generalnym Gubernatorstwie.Od zakończenia II wojny światowej budowla stale podlega powolnym pracom renowacyjnym.
I w tym miejscu powinnam jak zwykle nastukać parę słów o historii, podać kila istotnych faktów, choćby dat i nazwisk...
Tym razem będzie jednak inaczej. Kto zainteresowany, o historii zamku może poczytać sobie sam.
Ja poprzestanę jedynie na zdjęciach, bo widoki są tak piękne, że grzechem byłoby zakłócać je słowami...
Pierwszy dzień naszego krótkiego spontanicznego wypadu na południe Polski zakończyliśmy w Krakowie w przytulnym hostelu niedaleko Starego Rynku.
Tak się jakoś składa ostatnio, że rok w rok jesteśmy w Krakowie. Czasem jedziemy tu celowo, czasem jedynie przejazdem. Bywa, że jesteśmy już na tyle blisko, że żal nie nadrobić tych kilkunastu kilometrów - tak było tym razem. Według mnie Kraków jest najpiękniejszym polskim miastem, gdzie zawsze chętnie wracam. Nie przywodzi mnie tu nic konkretnego. Całokształt po prostu. Urokliwe uliczki, piękna architektura, dusza sięgająca odległej historii i będący wisienką na torcie Wawel górujący dumnie nad miastem, będący zawsze okazją nie do odrzucenia do wieczornego spaceru...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz